Te veel om op te noemen

Goedemiddag allemaal!
Wat heb ik het de afgelopen tijd weer geldig gehad! Het was triest om van iedereen afscheid te moeten nemen in Cusco, maar aan alles komt een einde! De laatste week is ook echt voorbij gevlogen!

Na Cusco samen met Eline gereisd naar Puno voor een weekend op Lake Titicaca. We hadden hier een tour geboekt naar de floating islands. Lake Titicaca is het hoogte meer ter wereld en ligt op ongeveer 3.800 meter hoogte. Het eerste eiland waar we stopte was een mini eiland van 20 vierkante meter en maar vier huisjes. Het hele eiland bestaat uit riet, de vloer, de huisjes ook stro en de mensen leefden zo afgelegen! Snap niet dat je zo kan leven, maar het is dan ook niet anders.
Het tweede eiland was een groot eiland, waar wij ook de nacht doorbrachten. De mensen op onze boot werden ondergebracht bij diverse gastmoeders. Er was ons verteld dat er op het eiland geen elektra is, de huisjes zeer laag zijn omdat de mensen klein zijn en er alleen algemene toiletten zijn en geen douche. Wij konden ons weer voorbereiden... Maar we natuurlijk weer gelukt. We waren samen met twee Denen en een Duits koppel en onze gastmoeder was best rijk. We hadden allemaal een eigen slaapkamer of één delen met je reisgenoot, er was elektra want ze hadden zelf een zonnepaneel en we hadden ons eigen toilet! We waren blij! Onze gastmoeder kon ook nog eens heel goed koken, dus dit was een goede deal. Het enige nadeel was natuurlijk de kou! Je zou haast vergeten dat je in Zuid-Amerika bent!
De volgende dag met de boot terug en 's morgens was het weer zo slecht, maar 's middags op het water schijn de zon en was het gewoon warm en waren we allemaal verbrand! 'S avonds met z'n zessen in Puno gegeten, want we sliepen allemaal voor 1 nacht nog in het dorp. Het eten was zo goed! De eigenaar was een Duitser en die wist hoe hij moest koken. Het kwam er op neer dat we allemaal maar eten bleven bestellen en er 4 uur gezeten hebben. In het hostel waar Eline en ik sliepen zouden ze twee bedden vrij houden in de dorm, maar toen we aankwamen was alles bezet! Hebbend e een privé kamer gekregen voor de prijs van een dorm! Dat scheelde weer centjes...

Hierna zijn we weer naar La Paz, Bolivia gegaan, in tegenstelling tot de vorige keer was ik deze keer niet ziek en kon ik ook daadwerkelijk was van de stad zien.
De dag na aankomst hebben we gedaan wat we echt wilde doen... Het rijden van de deathroad! Een weg door de bergen met alleen maar zand, modder, stenen, watervallen en zo smal dat er geen twee vrachtwagens naar elkaar kunnen rijden. In het verleden is er vaak één naar beneden gestort door het gewicht!
We begonnen op 4.600 meter in de sneeuw! Had ik in helemaal verwacht en het was me toch koud! Ik had dit niet helemaal verwacht. De tocht is 64 kilometer naar beneden rijden en we eindigen op 1.200 meter en dat in een paar uur! Gelukkig kregen we een waterdichte broek, helm, handschoenen en een waterdicht jackje van de organisatie waar we mee reden. Het eerste gedeelte, het gedeelte in de sneeuw, was nog niet op de deathroad, maar op de nieuwe weg. Het sneeuwde, het was mistig, je ging super hard, de wegen waren glad en er was normaal verkeer maar het was al heel vet! Na uur waren je handen en voeten bevroren, je schoenen sopte van al het water en sneeuw en je armen begonnen zeer te doen. Nog 44 kilometer te gaan! Na het uur kwamen we ook op de echte deathroad en begon het al een stuk warmer te worden! Dit was zo gaaf! Je zat onder de modder, je reed onder watervallen, door watervallen door gedeeltes met alleen maar zand, waterplassen zo diep dat je weer zeiknat waas en een zonnetje dat begon je schijnen! Op een gegeven moment deden je handen zo zeer van het constant trillen van de weg dat je af en toe ook moest stoppen. Het laatste gedeelte begon iedereen zijn jassen uit te trekken en ik zou ik niet zijn a.s ik geen vooruitziende blik zou hebben... Ik wilde mijn jas niet uitdoen voor het geval ik zou vallen.... 200 meter voor het einde was het dan zover... Ik ben keihard onderuit gegaan. Het grote voordeel? Ben gevallen aan de kant van de berg, door mijn jas en helm was de schade niet zo groot. Een paar schaafplekken op mijn elleboog en een hoop blauwe plekken, vooral mijn heup doet zeer en een hoofd die een beetje pijnlijk aanvoelde. Het versnellingsgedeelte van mijn fiets was afgebroken... Gelukkig fietste er een gids en reed het busje achter ons, dus werd meteen verzocht, gedesinfecteerd en in de bus gezet... Mocht niet meer fietsen. De volgende dag voelde het alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden en nu nog doet mijn heup zeer!
Maar geloof me, het was het waard! Om mij te troosten hebben we duur gegeten, we zijn namelijk gaan fonduen! 

Na een dag rust stond het volgende alweer op de planning, naar de jungle in Rurrenabaque! We gaan weer de warmte in! Wij zijn gaan vliegen met het kleinste vliegtuigje ooit! Totaal 19 personen en de landingsbaan ziet eruit als in een film, je ziet alleen maar jungle, en ineens out of the blue is er een landingsbaan. Er is verder ook niets anders, je spullen worden in de bus geladen en je word naar het dorp gebracht. Niets geen security! Het voelde zo goed om na zes weken weer een echte zon te voelen en in shorts en op slippers te kunnen lopen! Wij hebben één nacht in het dorp geslapen voor we de volgende dag de jungle in zijn gegaan en dit was echt mijn vetste tour ooit! We moesten drie uur in de auto zitten die meer dood dan levend was, alles lekte en er zaten vijf dikke scheuren in het voorraam, maar toen we aankwamen... We gingen met een boot verder, maar moesten in het begin wel een poncho dragen omdat het nog regende. De boottocht duurde ook ongeveer drie uur en in deze drie uur zagen we schildpadden, kaaimannen, crocodillen, vogels die ik nog nooit gezien had, capibara's (die ratbeesten, zal een foto uploaden), en de roze zoetwaterdolfijnen! We sliepen ergens in een kamp vlak bij de rivier. Dit kamp was simpel, maar prima te doen. We hadden ongeveer drie uur oer dag stroom dus mochten niet klagen. Het was geweldig, want dit kamp heeft een kaaiman als 'huisdier'. Hij heet Pepe en reageert ook echt als je hem roept. Hoe geweldig is dat! Wat niet zo geweldig was waren alle muskieten. Ondanks lange kleren en repellent zit ik helemaal onder en lijkt het alsof ik de waterpokken heb op mijn rug, benen en voeten... Lekker weer.
De volgende dag gingen wij het moeras in op zoek naar krokodillen en anaconda's. Geen van beide wil ik tegenkomen als ik door een moeras bandjer, maar wel gaaf dat de mogelijk er is. Het was bloedheet, we droegen laarzen tot de knieën en het was nog niet hoog genoeg! Het was kwam soms tot over mijn knieën en mijn voeten zaten zo vaak vacuüm gezogen dat het niet grappig was, maar we hebben de krokodil gevonden... Sta je ineens op twee meter afstand! Hij was een beetje boos dat we er waren, want hij begon te blazen! Snel wegwezen. Op het einde hadden we nog een baby anaconda gezien! Dit was heel vet, alleen stonken we echt naar het moeras, zelfs na het douchen! Daarna hebben we deze dag nog gevist voor piranha's. Ik heb dezen niet gevangen, alleen drie katvissen en alle vissen hebben we 'S avonds gegeten. Gelukkig hadden Eline en de gids piranha's gevangen. De rest van de groep had niets gevangen.
De laatste dag was echt het meest spectaculaire ooit. We zijn gaan zwemmen met de zoetwaterdolfijnen! En niet zomaar, we konden de aanraken, aaien, met ze spelen en het was zo geweldig! Alleen af en toe dachten de dolfijnen dat je voeten vissen waren, dus hapte ze in je voeten. Volgende Eline is dit erg pijnlijk ;-) maar dit was de meest vette ervaring ooit! Vooral toen één dolfijn me in mij zij begon te porren en ik dacht dat hij me wilde bijten en weg wilde zwemmen en de dolfijn me doodleuk bleef volgen! Ik had hier echt nog langer willen blijven en niet terug naar Rurrenabaque, ook al zijn hier restaurants, zwembaden en veel minder muggen!

Vandaag weer teruggevlogen naar La Paz. Morgen blijven we nog hier en dan gaat Eline naar Uyuni en ik naar het westen van Bolivia, naar Sucre.

Spreek jullie snel weer!